Dag 20 : Wrangell St Elias (glacier hike)

maandag 28 juli 2014

We worden al handig in het klaarmaken van de rugzak voor een dagtocht.
En die dagtocht is vandaag een gletsjer wandeling (full day glacier hike).

Net als gisteren worden we opgehaald door het busje van de gidsen van St. Elias Alpine Guides voor ons het hotel om stipt 8 u 30'.

Maar in tegenstelling tot gisteren is het nu licht bewolkt. En hier en daar zien we een streepje zon.

Vandaag moeten we enkel crampons aanpassen. Uiteraard moet er ook weer een waiver ingevuld worden. (tja, het blijft de USA natuurlijk)

We worden onderverdeeld in een groep samen met een ander gezin (man, vrouw, 11-jarige zoon) en onze gids voor vandaag is Seth.

Eerst dus weer 3,2 km wandelen tot aan de Root gletsjer. Geen mama beer naast het pad vandaag.
Het zicht is beter vandaag, we kunnen een stukje van de icefall van de Kennicott gletsjer zien.
(op de foto zie je rechts het einde van de Root gletsjer)

Bij aankomst aan de gletsjer doen we de crampons aan. Bij ons gaat dat vlot. Ah ja, we zijn sinds gisteren ervaringsdeskundigen. Het andere gezin zegt dat ze weten hoe het moet, luisteren niet naar de gids, gevolg: vader en zoon hebben de ijzers verkeerd aan! Uiteindelijk is iedereen klaar voor de tocht over de gletsjer.

Om een idee te geven van de grootte/hoogte van de Stairway Icefall op de achtergrond:

het dunne blauwere lijntje ongeveer in het midden van de foto dat schuin afloopt van links naar rechts is 100 m hoog (als we thuis zijn zal ik een foto met een pijltje plaatsen, maar dat lukt hier niet)

(29.11.2014 - eindelijk, foto met pijltje toegevoegd)

Seth wijst ons op een specialleke in de bergflank naast de gletsjer. Daar is een steengletsjer.
(bestaat voor 90 % uit gruis en puin, 10% uit ijs, bij een gewone gletsjer is het andersom)

Het stappen met de crampons gaat nog vlotter dan gisteren.
Af en toe blijven we even staan om een foto te maken. Eerst je crampons stevig vastzetten en dan fotograferen. Multitasking is hier geen goed idee.

(onderste foto : dit is een moulin, in enkele gelijkaardige is Sander gisteren afgedaald)

Het is adembenemend mooi !!!
Ik vond het gisteren al prachtig maar nu met de zon die er steeds meer doorkomt, wow.

(binnen het andere gezin horen we gezeur maar daardoor laten wij onze dag niet verpesten)

Seth brengt ons helemaal naar de andere kant van de gletsjer waar hij een mooi plekje weet om te lunchen. Een vijvertje op de gletsjer, in hartvorm.

Zulke vijvertjes ontstaan als smeltwater blijft staan, en verdwijnen als het ijs dieper weggesmolten is en het water langs onder wegloopt.

Om het ietwat comfortabel te maken heeft hij mousse matjes meegebracht waarop we kunnen zitten want ja, het ijs is natuurlijk niet warm. Het is dus een soort picknick maar dan met een dikke jas en handschoenen aan. En een zonnebril want de zon is er nu helemaal door gekomen en dat op het witte ijs, (oog)verblindend. We moeten zelfs voor het eerst in Alaska de zonnecrème boven halen.

De 11-jarige jongen heeft er duidelijk geen zin in. Hij doet lastig over zijn lunch, over de wind, ...

Wij genieten van onze lunch-with-a-view en slaan een praatje met Seth. Ook nog over gisteren. (Hij was de gids van de groep waar ik gisteren mee teruggekeerd ben.)

Het is tijd om verder te gaan en nog meer verrassends te gaan ontdekken.

Afwisselend wandelen we over ijs en puin. Waar er puin ligt, is dat meestal maar een dun laagje over het ijs maar er zijn ook stukken met dikke keien.

(foto rechts: moulin waar Sander gisteren in is geweest)

We vullen onze waterflesjes aan een riviertje op de gletsjer. Dit is het lekkerste water dat we ooit gedronken hebben!

Het water is zo koud dat er zich ijskristallen op vormen waar het minder snel stroomt.

De 11-jarige heeft het voor de 2de keer klaargespeeld om zijn crampon los te krijgen.

Daarna valt hij nog enkele keren omdat hij niet luistert naar de uitleg.

Nu ja, ik val ook (mijn zwakke enkel weigert dienst). De schade blijft gelukkig beperkt tot een mega blauwe knie. Daar ga ik zeker 2 weken plezier van hebben.

Aan de randen van het witte ijs zien we veel kleine kegeltjes. Het zijn een soort uitstulpingen die ontstaan door de druk van onderaf op het ijs. We zijn verbaasd als Seth zegt dat ze bestaan uit ijs, bedekt met een dun laagje gruis. Dit willen we onderzoeken.

We hebben ongeveer 4,8 km afgelegd op de gletsjer.

Maar ja, aan alle mooie liedjes komt een eind. We trekken terug richting Kennicott.

Het is ondertussen zo goed opgeklaard dat we op de terugweg Mount Blackburn kunnen zien. Het is vanaf deze 4.996 m hoge berg dat de Kennicott gletsjer begint.

De weg terug (3,2 km) naar Kennicott lopen we samen met Seth een eindje voorop. De anderen hebben weer problemen met hun zoon. Ben ik blij dat Sander niet zo'n zacht eitje is (en ook niet geweest is, ook niet toen hij 11 jaar oud was).

Terug in Kennicott, nog even genieten terwijl we op de shuttle bus wachten.

's Avonds hebben we weer een gezellige avond in Mc Carthy.

Dit waren de beste 3 dagen van al onze vakanties naar de USA, eigenlijk van al onze vakanties.

De mensen zijn fantastisch, vriendelijk, warm. En Wrangell St Elias is zo'n prachtig park.

Ik denk dat we nog vaak heimwee naar hier zullen hebben.

Geplande route: 0 km

Hotel: McCarthy Lodge (Ma Johnson's Hotel) - McCarthy